De grootste hindernis tijdens therapie is de weigering
om de controle los te laten. Het is niet zo dat controle verkeerd is. Het is
zeker niet verkeerd om te controleren wat je zegt, bijvoorbeeld bij een sollicitatie
gesprek. Maar veel mensen houden controle, ook als daar geen enkele reden voor
is. Controle is zo gewoon geworden dat we zelfs proberen meester te zijn over
onze controle. Vaak is die controle ontstaan gedurende onze jeugd, wanneer de
strenge afkeurende blikken van onze opvoeders er op aandrongen ‘jezelf te beheersen’. Dat heeft er voor
gezorgd dat je spontaniteit verloren is gegaan. De roep naar controle is in je
ziel gebrand. Het heeft er voor gezorgd dat je lichaam, je reacties en je
emoties voortdurend onder controle staan. De behoefte aan controle is vaak een
gebrek aan vertrouwen in jezelf. Het gevolg van controle is dat je hele leven
een groot toneelstuk wordt. Je leeft niet het leven maar wordt geleefd door het
leven. Je wordt niet wat je graag zou willen zijn, maar wat je denkt dat
anderen willen dat je bent. Nogmaals controle op zich is niet slecht, soms is
het nodig om in de samenleving te functioneren. Maar het wordt zorgelijk als
controle verandert in starheid. Wanneer controle verandert in zelfbeheersing waardoor leven overleven wordt.